okazuje się, że podejście do temperatury i ciepła bywa w anglii względne.
scenka sytuacyjna nr 1 styczeń. stoję na przystanku autobusowaym trzęsąc się z zimna jak galareta, zaciągam na uszy i czapkę i szalik oraz poprawiam poziom szczelności między rękawiczkami a rękawami. tymczasem stojąca obok grupka dziewczynek (na oko szkoła podstawowa) niczym się nie przejmując (a już na pewno nie temperaturą) śmieje się i gawędzi wesoło – w spódniczkach do kolan, podkolanówkach i balerinach (oczywiście bez rajstop). niektóre mają kurtki czy czapki, jednak bardziej do dekoracji niż ochrony przed zimnem.
scenka sytuacyjna nr 2 marzec/ kwiecień. świeci słonko, jest bezwietrznie a na niebie nie ma ani jednej chmurki. całkiem sympatyczna pogoda. jeszcze troszkę ciągnie chłodem od ziemi, jednak nie jest to nic nadzwyczajnego biorąc pod uwagę, że dopiero co skończyła się zima. jestem ubrana w kurtkę, jednak przyjmuję wyzwanie i lekko ją rozpinam odwijając się też nieśmiało z szalika. zdecydowanie zostawiam bezpalcowe rękawiczki. na oko jest około 5 stopni celcjusza. mija mnie pan w bermudach oraz jakaś pani w japonkach.
scenka sytuacyjna nr 3 dwa dni temu o poranku rozmawiamy w pracy o pogodzie – 6 czerwca, za oknem leje a termomentr wskazuje około 9 stopni celcjusza. moja koleżanka mówi “i had to put on shoes today! i never do shoes during summer!”
podejście angoli do temperatury jest dosyć zaskakujące. wydaje mi się czasami, że to nie temperatura a jedynie obecność słońca (lub jego brak) warunkuje ogólny sposób odczuwania ciepła. dla przykładu: słonecznie i ciepło = upał; zimno, ale slonecznie = ciepło; zimno, ale pochmurnie = ciepło; zimno i deszczowo = raczej chłodno; zimno, pochmurnie, deszczowo, wietrznie = zimno; bardzo zimno = zimno. w środku zimy nie dziwi mnie już widok japonek, bluzek na ramiączkach czy odkrytych stóp nawet u bobasow jeżdżących w wózkach. to taka angielska rzecz.
na kolanie zapisane 